Ημέρα της μητέρας

Όλες αυτές οι επέτειοι τύπου "Γιορτή της μητέρας" και "Αγίου Βαλεντίνου" μου φαίνονται λίγο χαζές. Της μαμάς μου όμως δεν της φαίνονται και γι' αυτό φρόντισα να πάρω τηλέφωνο να της ευχηθώ και να της ετοιμάσω και κάτι, γιατί διαφορετικά θα είχε παράπονο. 

Τα φετινά δωράκια των μαμάδων μας

Έκανα και μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο και βρήκα τα εξής:

Η ημέρα της Μητέρας εγκαθιδρύθηκε τον 20ό αιώνα από το αγγλικό και το αμερικανικό κίνημα των γυναικών. 

Ειδικότερα η Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis διοργάνωσε για πρώτη φορά το 1865 ένα κίνημα με το όνομα Mothers Frienships Day και συναντήσεις με το όνομα Mothers Day Meetings, κατά τις οποίες οι μητέρες αντάλλασσαν απόψεις και εμπειρίες.  

Το 1870 η Julia Ward Howe διοργάνωσε μια εκδήλωση φιλειρηνικής συγκέντρωσης μητερών με το σλόγκαν peace and motherhood με σκοπό τα παιδιά να μη στέλνονται στον πόλεμο. 

Οι αγώνες της ευοδώθηκαν στις 9 Μαΐου του 1914, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Γουίντροου Ουίλσον υπέγραψε προκήρυξη, σύμφωνα με την οποία η Ημέρα της μητέρας καθιερωνόταν ως εθνική εορτή τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. 

Έκτοτε, πολλές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρας της μητέρας τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.    

Ωστόσο οφείλουμε να αναφέρουμε ότι στην αρχαιότητα υπήρχε η γιορτή της άνοιξης όπου λατρευόταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων. Αργότερα αντικαταστάθηκε από τη Ρέα, τη σύζυγο του Κρόνου, μητέρα του Δία και όλων των ολύμπιων θεών, που ήταν θεά της γονικότητας.

Στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία η γιορτή της μητέρας ήταν αφιερωμένη στη θεά Κυβέλη και γιορταζόταν κάθε Μάρτιο. 

Στη συνέχεια συναντάμε τη Γιορτή της μητέρας στη Μεγάλη Βρετανία τον 17ο αιώνα ως Mothering  Sunday. Αυτή η ημέρα γιορταζόταν την 4η Κυριακή της Σαρακοστής προς τιμή της Παναγίας και όλων των μητερών της Αγγλίας. Κατά τη διάρκεια της ημέρας οι υπηρέτες που έμεναν στα σπίτια των αφεντικών τους έπαιρναν μία μέρα άδεια, για να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να περάσουν την ημέρα με τις μητέρες τους. 

Στην Ελλάδα η γιορτή της μητέρας εορτάστηκε για πρώτη  φορά στις 2 Φεβρουαρίου ρου 1929 και συνδυάστηκε με τη χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής. Στη δεκαετία του 1960η γιορτή μεταφέρθηκε από το Φεβρουάριο στη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. 

(πληροφορίες από το lcitynews.blogspot.gr)

Όπως και να έχει αν αγαπάει κάποιος τη μητέρα του, το κάνει καθημερινά. Μπορεί να μην το δείχνουμε όλοι καθημερινά, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να το προσπαθήσουμε. Να περνάμε χρόνο μαζί τους, να ακούμε με υπομονή την γκρίνια και τα παράπονά τους και να λέμε όλα όσα θα θέλαμε.

Πρόσφατα συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη. Αν αναβάλλουμε διαρκώς όλα όσα θέλουμε να κάνουμε με τους δικούς μας ανθρώπους, μπορεί τελικά να μην έχουμε ποτέ αυτή την ευκαιρία. Και μετά θα μετανιώνουμε για μια ζωή...

Όσο χαζή και εμπορική λοιπόν μπορεί να μου φαίνεται αυτή η γιορτή εύχομαι...

Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες!

Το κάψιμο του Ιούδα

 

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση είναι η πρώτη μου επαφή με ένα πασχαλινό έθιμο. Το είχα ακουστά, αλλά ποτέ δεν είχε τύχει να το παρακολουθήσω. Για όλα λοιπόν υπάρχει η πρώτη φορά. Φέτος πηγαίνοντας στο μαγευτικό νησί του Αργοσαρωνικού, τη Σαλαμίνα, είδα στο Μούλκι να καίνε τον Ιούδα έξω από την εκκλησία. Τότε ήταν που άρχισε ο καταιγισμός αποριών. 

Πότε ξεκίνησε αυτό το έθιμο;

Από ποιους;

Γιατί γίνεται;

Και το πιο σημαντικό:

Ο Χριστός δε δίδασκε τη συγχώρεση και την αγάπη προς τους άλλους, καλούς ή κακούς; Τον Ιούδα λοιπόν γιατί τον τιμωρούν κάποιοι κάθε χρόνο;

Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα άρθρα. Ένα από αυτά, που διάβασα στην Καθημερινή, σας το μεταφέρω αυτούσιο...

Το κάψιμο του Ιούδα

Του Παντελή Μπουκάλα
Από τα μεγαλοβδομαδιάτικα έθιμα, εκείνα που δείχνουν πως άντεξαν περισσότερο στον χρόνο και στην αλλαγή συνηθειών και αντιλήψεων είναι τα αναστάσιμα· ίσως επειδή, εκτός από ευχάριστα, είναι και θορυβωδέστερα, και μάθαμε πια να συνδυάζουμε την τέρψη με τα πολλά ντεσιμπέλ. Είπα ότι δείχνουν ανθεκτικότερα επειδή δεν είναι εξακριβωμένο πόσα διατηρήθηκαν χωρίς ουσιώδεις αβαρίες και χρονικά κενά και πόσα ξεφύτρωσαν εσχάτως σε έδαφος καλλιεργημένο από φολκλορικές «αναβιωτικές» διαθέσεις ή και τουριστικές ορέξεις. Τέτοια μέρα, λοιπόν, σε άλλους καιρούς, προτηλεοπτικούς, και σε άλλους τόπους, εξωαστικούς (όταν η πρωτεύουσα ήταν πιο μακριά κι από την Αυστραλία), τα παιδιά καίγαμε τον Ιούδα, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από άλλα παιδιά που εν τω μεταξύ είχαν γίνει γονείς μας. Η εμπλοκή των ενηλίκων στο τελετουργικό ήταν μικρή κι απόμακρη. Μαζεύμαμε ξύλα κι άχυρα, ντύναμε ανθρωπόμορφο σκιάχτρο έναν κορμό και τον λαμπαδιάζαμε σε κάποια απόσταση από την εκκλησία, να μην ενοχλούμε με τις θριαμβικές κραυγές και τα αναθέματά μας. Πολλά δεν ξέραμε, αλλά τα έθιμα δεν τα διαιωνίζει η γνώση· χρόνο το χρόνο γίνονται ρουτίνα, φόρμα, κέλυφος. Αυτό που ξέραμε ήταν πως ο Ιούδας πρόδωσε τον Χριστούλη. Στους Ρωμαίους ή στους Εβραίους; Τέτοιες λεπτομέρειες μας διέφευγαν, άλλωστε τότε δεν κυκλοφορούσε ο Αστερίξ, ώστε κάτι να μυριστούμε για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Για τους Εβραίους, πάντως, κάτι ξέραμε. Είτε από τα παραμύθια που μας έλεγαν οι γιαγιάδες μας, που τα είχαν μάθει από τις δικές τους γιαγιάδες, όπου ο Εβραίος ήταν πάντα κακόψυχος και τσιφούτης, είτε, όσοι εκκλησιαζόμασταν τακτικά, από τα Ευαγγέλια και κυρίως από τα εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής, με τις αρές για το «μιαιφόνον έθνος, τον αλαζόνα Ισραήλ». Τι εστί μιαιφόνον δεν ξέραμε, όμως τις λέξεις δεν τις καταλαβαίνεις από τα λεξικά· νιώθεις τη σημασία τους από τον τρόπο που τις πετάει ο χρήστης τους και από την οσμή τους ακόμα. Τη λέξη αντισημιτισμός τη μάθαμε αργότερα. Μαθαίνοντας επίσης ότι υπήρξαμε, άθελά μας, φορείς και μεταβιβαστές του. Πόσος αντισημιτισμός ή αντιεβραϊσμός υπάρχει στο κάψιμο του Ιούδα; Οσος υπάρχει πάντοτε στην ελληνική κοινωνία, σαν αυτονόητος, σαν μια αέναα κληροδοτούμενη φυσική κατάσταση, ή όσος υπάρχει γενικά στον χριστιανισμό κάθε δόγματος. Δεν ξέρω πόσο ισχύει η υπόθεση ότι μία από τις αιτίες της αντιπάθειας είναι η άρνησή μας να δεχτούμε ότι μπορεί να υπάρχει κι άλλος περιούσιος λαός πλην ημών, πάντως και τα παραμύθια μας και πολλές παροιμίες και δημοτικά τραγούδια αναπαριστάνουν έναν Εβραίο που, εκτός από τον θάνατο του Χριστού, τον βαραίνουν μύρια όσα ηθικού ή κοινωνικού τύπου αμαρτήματα. Δεν φύτρωσαν, άλλωστε, στο κενό τρία κόμματα της τωρινής πολιτικής σκηνής (Χ.Α., ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ) που αθροιστικά αγγίζουν το 20% κι έχουν ευαγγέλιο τον οξύτατο αντισημιτισμό, μεταμφιεσμένο σε αντισιωνισμό. Αλλά κι αύριο μέρα είναι. Διάβασα και αλλού ότι καίμε τον κακό Οβριό. Κάπου αλλού ότι πρόκειται για παγανιστικό έθιμο που έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα και τις τελετές της διονυσιακής λατρείας. Όπως και να έχει εγώ κατέληξα. Είναι ένα από τα έθιμα που δε συμπαθώ. Είναι μακάβριο, κρύβει μίσος και βία. Άλλωστε στη συγχώρεση κρύβεται η λύτρωση...

Λαμπάδες για αγαπημένα πρόσωπα

Η χαρά της δημιουργίας καλά κρατεί.
Για το λόγο αυτό έφτιαξα μερικές λαμπάδες για αγαπημένα πρόσωπα, όλοι ενήλικες. Όπως και να το κάνουμε και οι ενήλικες θέλουμε τη λαμπάδα μας.

Τα διακοσμητικά μπορούν να γίνουν μετά καρφίτσες, μαγνητάκια για το ψυγείο, στόλισμα για την κουρτίνα ή ό,τι άλλο φανταστείτε.

Δε θα πω ποια είναι η αγαπημένη μου. Σας αφήνω να το μαντέψετε. 

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!