Στου γυαλού τα βοτσαλάκια

Τον τελευταίο καιρό περνάω πολύ χρόνο με τη μικρή μου ανιψιά, την Ελευθερία. Ανάμεσα σε όλα αυτά που κάνουμε τραγουδάμε κιόλας. Το αγαπημένο μας τραγούδι είναι "Τα καβουράκια". Κάνουμε και γκριμάτσες με τα καβουράκια που κλαίνε και τον κάβουρα που τραβάει τα μαλλιά του. Ψάξαμε και φωτογραφίες να δούμε πώς είναι ο απατημένος κάβουρας.

Και ξαφνικά σε ένα από τα αγαπημένα μου sites βρήκα πατρόν για καβούρι από βελονάκι. Εννοείται ότι το έφτιαξα.

Πήγαμε και στα βοτσαλάκια για φωτογράφιση.

"Πάει ο κάβουρας το βράδυ
βρίσκει το τσαρδί ρημάδι,
ψάχνει για τη φαμελιά του
και τραβάει τα μαλλιά του"

Ας το ακούσουμε από επαγγελματίες...

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!

Αποστολή πακέτου... Χαλκίδα

Σεπτέμβρης του 1996...

Ναυαρίνου 13Α...

Ημέρα εγγραφών...

Μπαίνω για πρώτη φορά στο αμφιθέατρο και καθώς δεν είμαι και ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο κάθομαι στις τελευταίες σειρές, μακριά από τους υπόλοιπους φοιτητές. Ένας κύριος ξεκινά να μας δίνει οδηγίες, για να συμπληρώσουμε τα έγγραφα. 

Κάποιος με σκουντάει και ακούω μια φωνή. Μια κοπέλα, που είχε καθυστερήσει λίγο, με ρωτάει αν έχασε κάτι σημαντικό. Της απαντάω αρνητικά και γυρίζω στη δουλειά μου. 

Μετά από δευτερόλεπτα με ξανασκουντάει και με ρωτάει αν έχω δεύτερο στυλό. "Μα καλά... ήρθε να γραφτεί στο πανεπιστήμιο και δεν έφερε ούτε στυλό;" σκέφτομαι από μέσα μου. Της δίνω το στυλό. 

Μετά από δευτερόλεπτα με ξανασκουντάει. "Μα τι θέλει επιτέλους;" αναρωτιέμαι. 

Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι τι ήθελε τότε. Υποσυνείδητα όμως ήθελε να γίνει κομμάτι της ζωής μου. Εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, μα κατά καιρούς με τόσα πολλά κοινά.  Έτυχε να ζούμε κοντά, έτυχε τα επίθετά μας να είναι κοντά στους καταλόγους και έτσι περάσαμε όλα τα φοιτητικά μας χρόνια μαζί. Και όχι μόνο τα φοιτητικά...

Πριν κάποια χρόνια έκανε έναν πολιτικό γάμο και ήμουν μάρτυρας, άρα κατά κάποιο τρόπο "κουμπαριάσαμε".

Τώρα πια ζει στη Χαλκίδα, που μπορεί να λένε κάποιοι ότι είναι μισή ώρα δρόμος, αλλά δεν είναι. Κάτι η απόσταση, κάτι οι συνθήκες της ζωής δεν τη βλέπω τόσο συχνά όσο παλιά. Ακόμα και τη μικρή της πιτσιρίκα δεν την έχω ζήσει τόσο όσο τα παιδιά των άλλων φίλων μου.

Μετά την τελευταία δημιουργία λοιπόν και τον ενθουσιασμό για το αποτέλεσμα, έψαχνα αφορμή για να κάνω κάτι παρόμοιο. Και τότε σκέφτηκα ότι για αυτή τη μικρούλα Χαλκιδαία φίλη μου δεν έχω φτιάξει κάτι. Αποστολή λοιπόν ήταν να φτιάξω ένα καδράκι για τη Βικτώρια. Και το έφτιαξα...

...

Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!