Με τον καλό μου έχουμε κάνει αρκετά ταξίδια στην Ελλάδα. Όχι πολλά, αλλά αρκετά. Συνήθως όταν ένα μέρος μας αρέσει πολύ, το επισκεπτόμαστε ξανά και ξανά. Για παράδειγμα, ένας αγαπημένος καλοκαιρινός προορισμός είναι η Λευκάδα, την οποία έχουμε επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές.
Πέρσι βρήκαμε τη "χειμερινή Λευκάδα" της καρδιάς μας και δεν είναι άλλη από την πανέμορφη Καστοριά. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν ένας προορισμός που πρότεινε ο καλός μου και εγώ δεν είχα την παραμικρή ιδέα, πέραν της γεωγραφικής της θέσης και των ωρών που θα ήμαστε στο αυτοκίνητο. Γρήγορα ξεπεράστηκαν οι ενδοιασμοί μου και το ταξίδι έγινε.
Δε νομίζω ότι θα μπορούσα να εκφράσω με λόγια την πρώτη μου εντύπωση. Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος το έχει κάνει με πολύ μεγάλη επιτυχία και γι' αυτό θα δανειστώ τη δική του περιγραφή:
"Καθώς έστριψε το αυτοκίνητο, για μια τελευταία φορά, δεν ακούστηκε τίποτ' άλλο παράμονάχα τούτο: Α!
Βρισκόμαστε στα πόδια της λίμνης Ορεστιάδας, αντίκρυ στην Καστοριά. Κι ο ήλιος κοκκίνιζε περισσότερο τις στέγες των σπιτιών κι έκανε τα ολόστρωτα νερά να φωσφορίζουν. Ο τόπος αυτός δεν είναι μόνο μοναδικός από το Ταίναρο ίσαμε τη Ροδόπη από την άποψη της τοποθεσίας, είναι και αξιαγάπητος για τον πραγματικό του πολιτισμό, ένα πολιτισμό που γίνεται σημαντικότερος εδώ απάνω, ανάμεσα στους ακραίους σταθμούς της χώρας.
Η πρώτη εντύπωση είναι καταπληκτική. Η δεύτερη κάτι περισσότερο: μαγευτική. Ο αναγνώστης μου πρέπει να φανταστεί, αν, φυσικά, δε διαθέτει την προσωπική του εντύπωση, ένα θαυμάσιο κύπελλο ακύμαντων νερών, στεφανωμένο ολόγυρα από γραφικά βουνά, γεμάτα δροσερά χωριουδάκια, τεχνουργημένο εξακόσια μέτρα απάνω από τη θάλασσα. Μια γλώσσα στεριάς που μπαίνει βαθιά μέσα στο κύπελλο τούτο και καταλήγει σε κομψό ανασήκωμα, σ' ένα λόφο πλασμένο για την πιο μακάρια ονειροπόληση. Και στο στενότερο μέρος της γλώσσας αυτής, ανάμεσα στην υπόλοιπη στεριά και στο λόφο, πενήντα μέτρα στο ψηλότερο σημείο της απάνω από τα νερά της λίμνης, χτισμένη μια πολιτεία, που, παρόλο το ξανάνιωμά της, διατηρεί απείραχτο, γνήσιο και γεμάτο πραγματικό περιεχόμενο το μεσαιωνικό χαρακτήρα της."
Χωρίς να το έχουμε οργανώσει, και για την ακρίβεια χωρίς να το ξέρουμε καν, βρεθήκαμε εκεί κατά τη διάρκεια των εορτασμών των Ραγκουτσαρίων. Πρόκειται για καρναβάλια και γιορτάζονται από τις 6 μέχρι τις 8 Ιανουαρίου. Διατελούν αναβίωση των αρχαίων διονυσιακών τελετών και σύμφωνα με τους ντόπιους είναι γιορτή που σκοπό έχει να ξεχαστούν τα προβλήματα της χρονιάς. Η ονομασία Ραγκουτσάρια προέρχεται από το λατινικό rogatores, που σημαίνει ζητιάνοι, αφού μεταμφιεσμένοι βγαίνουν στις γειτονιές -με τη συνοδεία πνευστών, κρουστών και χάλκινων μουσικών οργάνων- και ζητούν από τους νοικοκυραίους να τους δώσουν δώρα, προκειμένου να διώξουν τα κακά πνεύματα. Σ' όλη την πόλη στήνονται υπαίθρια γλέντια με μουσική, χορό, φαγητό και πολύ κρασί.
Μια γεύση από τη μουσική...
Όταν λοιπόν πριν τις γιορτές σκεφτόμασταν πού θα πάμε φέτος, η απόφαση πάρθηκε πολύ εύκολα. Πάλι στην Καστοριά.
Το ίδιο όμορφη, αλλά χιονισμένη. Η λίμνη Ορεστιάδα, παγωμένη σε κάποια σημεία της, γεμάτη αργυροπελεκάνους, πάπιες, χήνες, ερωδιούς, κύκνους, φαλαρίδες και ένα σωρό άλλα εντυπωσιακά πτηνά.
Ο γύρος της χερσονήσου, είτε με ποδήλατο είτε με τα πόδια, είναι η αγαπημένη μου διαδρομή, κάνοντας μια στάση στη Μονή Μαυριώτισσας.
Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για την Καστοριά. Ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Καλό θα ήταν ο καθένας να σχηματίσει προσωπική άποψη, αφού επισκεφθεί "την πολιτεία της λίμνης".
Ως την επόμενη ανάρτηση... καλά να περνάτε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου